Het was voor een vissenblad van een vissenclub (ik weet het; dit klinkt erg abstract maar ik blijf elke willekeurige vis dan ook nog steeds - tot ergernis van mijn vader - een guppie noemen). Mijn vader, die echt geboren had moeten worden als meerman, was lid van deze club en uitgenodigd om mee te gaan naar Sea Life. Ik weet niet wat de mensen heeft bezield om een elfjarige er een artikel over te laten schrijven; maar ik was dolblij.
Nu lees ik het artikel nog steeds lachend terug. Zijn het niet om de "spelvouten" als de kinderlogica ('...Je herkent de rodestaartmeerval aan zijn rode staart...') of nog erger: de ellenlange en eindeloze beschrijvingen totdat je op een punt komt waarop je je afvraagt of dit artikel überhaupt nog een einde heeft.Oordeel zelf maar en probeer niet te lachen. Ik beloof jullie dat ik tegenwoordig beter mijn best doe op mijn romans en korte verhalen: http://www.daniorerio.nl/terugblik/05-2009.htm
Toch was ik er als elfjarige trots op. Toen ik zestien was schaamde ik me kapot en nu, vier jaar daarop, kan ik er smakelijk om lachen. Het is namelijk best leuk om te lezen hoe je hobby's toen al bestonden. Zo las ik namelijk terug dat het fotograferen niet lukte in de donker en zo weet ik me heel goed te herinneren dat het eigenlijk ook niet mócht. (Mijn flitser stond nog aan en de octopus in het aquarium was per direct verschrompeld. Ik weet ook eigenlijk helemaal niet of het een goed idee is om dit te vertellen - alle dierenactivisten haten me nu vast.)
En toen viel me nog één ding op.
Mijn vader en ik hielden ons toen al bezig met alles wat zich onderwater afspeelde. We hadden zelf zeepaardjes thuis, die ik te eten gaf uit mijn hand, en ik heb een scala aan vissen gehad die ik tot grote spijt ook allemaal een naam moest geven (Blubje een gupje, Dory de doktersvis, Banana het zeepaardje). En toen bedacht ik me...
Misschien zat AQUIFER wel veel langer in ons hart dan dat het op papier stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten