Over het algemeen kunnen we het erover eens zijn dat mensen wat beter luisteren dan dieren. Toch is mijn passie voor fotograferen begonnen bij dieren en dit blijf ik dan ook altijd leuk vindenToegegeven: de foto's zijn niet altijd even scherp. En het is met risico voor eigen leven.
Vorige week besloot ik een stukje te fietsen langs een natuurgebied vlakbij. Onderweg kwam ik een weiland vol paarden tegen en ze stonden op armlengte afstand. Bofte ik even.
Eén was er wel erg nieuwsgierig en besloot dichterbij te komen om vervolgens, recht voor mijn neus, een bruine paardenvlaai te deponeren. Niet bepaald iets wat je op de foto wil zetten.
Terug naar huis fietste ik door de haven waar ik een ganzenfamilie tegenkwam. Misschien had ik door moeten fietsen, want ik heb niet zoveel met ganzen. Eigenlijk vind ik ze een beetje eng.
Maar er zijn kuikentjes, fluisterde mijn duistere geweten. En wie houdt er nu niet van kuikentjes?
'Eh, pap,' zei ik twijfelachtig en probeerde tevergeefs boven het ganzengeblaas uit te komen. 'Ze komen naar me toe.' De kuikentjes kwamen op me afrennen alsof ik een zak brood in de spaken van mijn fiets had verstopt. Wat leuk was. Maar misschien niet handig; ik stond midden op de weg en als er nu een auto aankwam dan hadden alle inwoners genoeg donsvulling voor alle kussens die ze hebben. (Ook niet bepaald iets dat je op de foto wilt zetten.)
Het leuke van dieren fotograferen is dat het resultaat altijd spontaan en puur is. Dieren poseren niet voor je; zelfs de hond niet als ik het héél lief vraag en drie koekjes in de aanslag heb. Maar als het dan lukt; dan is je hele dag goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten