Ik heb er mijn buik van vol

'Wat wil je worden? Er zijn vrouwen in de techniek nodig. Het is maar een optie...' vertelde mijn mentor mij in de bovenbouw van de havo.
'Ik, eh...' Ik schraapte mijn keel. 'Ik heb niet zoveel met...'
'Er zijn vrouwen in de techniek nodig,' herhaalde hij met gefronsde wenkbrauwen. 'Het is maar een optie.'
'Nee,' zei ik stelliger dan eerst. 'Geen optie. Twee linkerhanden.'
'Oh,' zei hij teleurgesteld. 'Wat wil je dán?'

Techniek is absoluut geen optie, want ik ben niet technisch. Best een handicap in een maatschappij die bijna volledig gedigitaliseerd is, maar tot nu toe heb ik al mijn elektronica nog weten te maken door het simpelweg aan,- en uit te zetten of met plakband. (Dat was pas een uitvinding!)

Een studiekeuze maken is niet niks. Er zijn mensen die het meteen weten, mensen die niks leuk vinden of mensen die juist alles leuk vinden. Ik behoorde tot die laatste categorie. Ik vond en vind nog steeds alles leuk (met uitzondering van techniek). Het is alleen een beetje duur om elk bestaande studie te volgen. Je moet er gewoon één kiezen en daar dan het liefst de rest van je leven meedoen.

Dus. Na een loopbaan als prinses, ballerina, dolfijnentrainster, dierenverzorger, natuurfotograaf en paraveterinair dierenartsassistente stuitte ik op de opleiding Verloskunde. Niet geheel per toeval, trouwens. Zoals mijn zus de reden was van mijn liefde voor boeken was het ook zij die me onbewust een kijkje gaf in het leven van een verloskundige. Toen zuslief in verwachting raakte mocht ik namelijk elke keer met haar mee. En daar zaten ze dan. De vroedvrouwen die zich met hart en ziel inzetten voor niet een, maar twéé levens per patiënt.

Ik keek schreef me in voor de selectieprocedure, keek soaps, las over verloskundigen en hoe meer ik ervan wist hoe interessanter het werd. Want zeg nu zelf: het ìs een mooi beroep. (Nieuw leven, liefde op het eerste gezicht, puur natuur - noem maar op.) Er gebeurt van alles en er is geen seconde te voorspellen. En daar ging het fout. Ik ben even flexibel als de gemiddelde baksteen. Ik ben een control freak. En ik was flauwgevallen tijdens de bevalling van mijn zus, wat inhield dat de verloskundige me op een stoel had gedumpt en mijn voeten omhoog hield, terwijl mijn zus weeën had. Ik schaamde me dóód. (Als je nu stiekem achter je beeldscherm zit te gniffelen: het is oké. Ik ben het gewend. Mijn familie lacht me nog steeds uit. En niet zo stiekem ook.)

Uit deze ervaringen is wel mijn eerste roman ontstaan. 'Vroemvrouw' gaat over verloskundige Gemma en àl haar patiënten die in verwachting zijn. Zwangerschap is een terugkerend thema in deze reeks en dat zal niemand verbazen; want zonder zwangere vrouwen is het beroep ''vroedvrouw''  erg lastig uit te voeren.

En nu, na er ruim driehonderd pagina's over te hebben geschreven, stond ook de eerste zwangerschapsshoot op de planning! Het blijft een verschrikkelijk mooi thema. We hadden prachtig licht en het beste van alles is dat ik niet eens ben flauwgevallen! Wat een wonder, hè? Ik heb het over het nieuwe leven ;-)