'Nee,' zei mijn oma ietwat vuil. 'Hoezo?'
'Dan kunt u naast uw kleindochters zitten,' voegde de vrouw er kleintjes aan toe - maar zonder resultaat. Mijn zus en ik lagen dubbel en zijn deze buien wel gewend van onze oma. En wellicht had het te maken met het feit dat deze beruchte vrouw mijn oma een arm aanbood bij het verlaten van het dek en ze haar liet vallen op de steiger.
'Iets met duinen' speelt zich af op Tiengemeten en een jaar of drie terug hebben wij deze overtocht ook gemaakt. Met de familie. Het hele zeilschip was bijna vol - maar vooruit. De schipper liet mijn nichtje van toen twee achter het stuurwiel en doopte haar tot Jackie Sparrow; mijn zwager kreeg ook de kans om nog even te zeilen en een paar golven mee te pakken waardoor iedereen op het voordek zeiknat was (en bedankt, Mars) en ik was als een kind zo blij want er bleken twee honden op de boot aanwezig te zijn.
Ook andere fragmenten uit 'Iets met duinen' zijn gebaseerd op mijn kleurrijke familie. Het romantische moment tussen Allert en Vivianne dat toch-niet-zo-romatisch bleek te zijn is een replica van een van de eerste dates van mijn zus en zwager waar zij hand in hand door de duinen renden, mijn zus struikelde en mijn zwager dat niet doorhad en haar als een soort sneeuwschuiver door het zand voort trok. Hi-la-risch. Ik had er graag over willen speechen op hun bruiloft, maar na enig protest heb ik me weten te beheersen.
Dus. Toen de We Love Feelgood-spot van Hebban mij vroeg 'Waar haal jij je inspiratie vandaan?' was het antwoord simpel. Ik ben een luie schrijfster. Gebruik alles wat ik tegenkom. Een gek zenuwtrekje, een gênant verhaal, een bepaalde tic of juist een woordkeus waar je opa prima mee wegkomt maar iemand anders niet. ('Ik heb buikpijn, opa.' - 'Mooi zo.')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten