Part of your ''tale as old as time''

Of je nu zes, zestien of zestig bent: sprookjes blijven leuk (en dan vooral als je erin gelooft). Disney-films zijn en blijven leuk voor het hele gezin en het plezier dat onze kleintjes eraan beleven is des te leuker.

Ik had vroeger twéé favoriete prinsessen, want hé - op één been kunnen we tenslotte niet lopen, toch?
(En een van die prinsessen had geen eens benen, kun je nagaan!)

Mijn nummer 1 prinses was Ariël; simpelweg omdat ze een zeemeermin was en wie wil er nu geen vissenstaart en volumineus rood haar dat zelfs goed zit als je met een natte kletskop uit de zee komt?
Toch kon ik me maar weinig identificeren met Ariël. Ik ben niet zo rebels en ik heb ook geen verzamelwoede zoals onze kleine zeemeermin wel heeft.

Belle daarentegen leek voor mijn gevoel wel in haar doen en laten op mij. Een leergierige boekenwurm. En hoewel ook dit sprookje een happily ever after heeft, was Belle voornamelijk trouw aan zichzelf. En dat is een belangrijk voorbeeld.

Dit zeg ik natuurlijk nu wel heel stoer, maar ik heb de Kleine Zeemeermin veel vaker gezien dan Belle en het Beest. Waarom?
Belle en het Beest was nog best een beetje eng toen ik klein was. Het begon allemaal leuk en aardig, bonjour bonjour, maar voordat je het wist dwong Maurice zijn paard Philippe het donkere bospad op te gaan, waar je de wolven en vleermuizen bijna kon rúíken. Als ik Philippe was geweest had ik ook de benen genomen. Arme Maurice...

Toen ik een stuk ouder was, een jaar of zeventien, was ik bezig met een cursus Frans. Omdat ik behalve de film Amélie geen enkele andere Franse film ken, heb ik het gehele assortiment Disney-films dat we nog in huis hadden in het Frans gekeken. Hier ben ik opnieuw verliefd geworden op ''het beste liefdesverhaal allertijden''. Behalve dat ik nu alle songteksten in het Frans op kan dreunen (L'histoire eternelle, qu'on ne croit jamais...) heb ik er voor de rest niets van opgestoken. Helaas.

Jullie kunnen mijn vreugde in ieder geval wel voorstellen toen ik hoorde dat Disney met een live-action film kwam (nu de Kleine Zeemeermin nog!) en de ideeën begonnen door mijn hoofd te tollen. Bij het uitkomen van zo'n live-action film voel je je toch weer even dat kleine meisje. En hoe heerlijk is het als dat kleine meisje haar eigen sprookje in kan stappen en daar haar eigen tastbare herinnering aan overhoudt? Het is geweldig om die kleintjes in hun eigen wereldje te zien. Daarom is het belangrijk dat er aan elk detail gedacht wordt, zodat de herinnering écht onuitwisbaar is. Want zoals Genie al zei; ''Today's special moments, are tomorrows special memories''.