Vol verwachting klopt ons hart

Je zou misschien denken dat een willekeurige popster, zowel niet of wel herrezen uit de dood,  is gearriveerd. Je zou misschien nog kunnen denken dat het een verdwaalde Yeti is die zijn opmars maakt - maar je hebt het fout. Tientallen verwachtingsvolle blikken, tientallen gestreste ouders en dan hebben we het nog niet eens over alle trommelvliezen die spontaan zijn geperforeerd door het luide gegil en gejuich.
Vanaf vandaag is Sinterklaas weer in het land. (En dat worden voor de meeste kinderen dus ook slapeloze nachten. Zo kan ik me namelijk nog heel goed herinneren dat ik in de donker nog net de vormen van een cadeautje wist te onderscheiden en kon ik de slaap niet meer vatten, want: wat zou erin zitten?)

Vorig jaar rond deze tijd werkte ik in een speelgoedwinkel en ik weet niet wie er nerveuzer was: de kinderen of ikzelf. Huilende kinderen, boze ouders en een collega die niet me niet heel tactvol toevertrouwt: 'Wat een lelijke Sinterklaas, zeg. Mijn oom speelde vorig jaar voor sint en deed het véél beter.'
Wat - uiteraard - opnieuw boze ouders opleverde.

En opeens vroeg ik me af hoe naïef kinderen zijn. Afgezien van het feit dat het een beetje ongeloofwaardig is om met een witte knol over de daken te galopperen terwijl de Pieten als acrobaten al het werk doen: heb je ooit weleens opgelet op de gesprekken die er op straat worden gevoerd?

'Is het voor een verjaardag?' vroeg ik de vrouw beleefd, omdat ik simpelweg de datum 5 december niet durfde te noemen. 'Nee, joh, kind,' zei ze gehaast. 'Het is voor Sinterklaas!'
Dat is fantastisch leuk, maar wat moet ik die vijf kinderen die achter haar in de rij staan nu wijs gaan maken? Dat deze vrouw inkopen doet voor de goedheiligman?

'Gelukkig,' zuchtte mijn moeder tijdens een middagje winkelen in het centrum, 'ik heb alle cadeautjes voor pakjesavond in huis. Ik ben klaar.'
'Ja,' zei ik vertwijfeld. 'Als je het nog iéts harder zegt dan zijn alle ouders klaar met hun inkopen omdat de kinderen je hebben gehoord.' Subtiel wees ik naar een groepje zesjarigen binnen gehoorsafstand, maar verder niets leken te (willen) horen.

Kinderen: schattig - maar ontzettend naïef.
En bovenal: wat ontzettend jammer dat er geen oude man uit Spanje over komt varen om elk kind een cadeautje te geven. Dat er geen elfjes bestaan en dat als ze zouden bestaan ze niet jouw melktandjes komen verzamelen in de ruil voor een euro. Dat je niet sterk wordt van spinazie (dat betekent dat het én niet te vreten is én je er dus ook geen spierballen voor krijgt, dus waar is het dan in vredesnaam goed voor?).
Wat jammer dat wanneer we ouder worden de magie langzaam verdwijnt en plaats moet maken voor realiteit. We worden geen prinses, er zullen geen vogeltjes zijn die ons helpen met het schoonmaken van ons huis en een muggenbult jeukt niet omdat de mug je pijn wilde besparen.

Maar wat is het mooi om die gespannen gezichtjes te zien. Wat is het leuk om die vrolijke dansjes te bewonderen. En wat is het fijn om hun gejoel aan te kunnen horen. Want gelukkig behoren deze kleine, gelukzalige én simpelweg magische momentjes tot de realiteit.