vrijdag 3 augustus 2018

Schoolkamp in de duinen

Op de pagina https://ietsmetserie.blogspot.com/ kun je het feuilleton 'Iets met duinen' volgen en meelezen met juf Vivianne die met tegenzin en zonder keuze mee moest op schoolkamp. Die verhalen komen natuurlijk ergens vandaan. Ik ben dan gelukkig geen juf - ik ben als kind wel mee geweest op kamp.

In groep 8 gingen wij naar Ellemeet; een plekje in Zeeland en dat is ongeveer alles wat ik weet over het plaatsje. We verbleven op een soort bungalowpark (althans, zo bestaat het al jaren in mijn herinnering) in een huis met de naam 'Boterbloem', maar het allerbeste aan het park was het feit dat wij lama's op het terrein hadden. Ja, je leest het goed: lama's. Dat vond een stel twaalfjarigen natuurlijk supertof dus waren mijn vriendinnen en ik elke avond daar langs de omheining te vinden om ze te voeren met gras en het bleef leuk totdat een van ons in haar gezicht gespuugd werd.

We bleven natuurlijk niet vier dagen lang op dezelfde plek. Nee, we gingen erop uit. Naar Neeltje Jans. Dat betekende 19,1 kilometer fietsen - heen en terug. En ik kan je vertellen dat dat best een eind is, ook als je met de conditie van een stacaravan puffend aan de bagagedrager hangt van de elektrische fiets van juf Ellen.

Neeltje Jans viel in mijn herinnering trouwens best tegen. Amper een zeehond te zien en meeuwen des te meer. Je broodje eten was geen optie. Mijn dappere poging werd meteen afgestraft.
'Wat doe je?' had ik verontwaardigd gezegd tegen een van mijn vriendinnen na een klap tegen mijn slaap.
'Niks,' zei zij even verontwaardigd om drie seconden later met mij toe te kijken hoe een van de meeuwen er met een puntje pindakaas vandoor ging. Oeps. Wordt ze eerst in haar gezicht gespuugd en vervolgens vals beschuldigd - sorry, mijn fout. Niet van dat spugen, trouwens.

De avonden waren ontzettend gezellig. We sliepen met vier meiden op een kamer waar we niet sliepen. Of nou ja; ik sliep niet van de heimwee en de rest sliep wel. Er waren nog wat plannen om grappen uit te halen bij elkaar, maar uiteindelijk waren het alleen de juffen en meesters die erin slaagden om alle kindertjes onder te kliederen met watervaste stift. Maar wij hadden een geheime troef; een van mijn kamergenootjes had nep-kots meegenomen (een van de voordelen als je moeder een winkel met feestartikelen heeft) en de leerkrachten toch even in rep en roer waren, want: ieuw - kots. Alleen een beetje vreemd dat het niet stonk. Hooguit naar plastic.

Van elke dag hadden de leerkrachten een verslag gemaakt en op basis daarvan heb ik veel dingen uit 'Iets met duinen' geschreven omdat herinneringen na acht jaar nu eenmaal vervagen. En gelukkig maar; die spierpijn na die ellenlange fietstocht is iets wat ik me níét wil herinneren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten