Come fly away with me

Ik kan me de talloze keren dat we mijn opa en oma op gingen halen van het vliegveld nog goed herinneren. Veel familie woont in Amerika en dan heb ik het vooral over alle broers en zussen (maar broers in het algemeen) van mijn opa. Logisch dat ze vaak een kijkje gingen nemen onder het mom van 'vakantie'.

Ik vond het vliegveld zelf al 'vakantie' roepen. Haastige stewardessen, haastige passagiers, haastig nog een laatste kop koffie doen in een van de horecagelegenheden en haastig nog een doktersromannetje meenemen bij een van de souvernirsshop (en vooral ook even haastig checken of niemand dat heeft gezien omdat je je toch een beetje schaamt). Er is zoveel te zien op een vliegveld. Bij Rotterdam Airport kan je op het terras de vliegtuigen zien vertrekken en aan zien komen; maar wat ik nog leuker vind is het bekijken van de mensen die in,- en uitstappen. En nu komt de aap uit de mouw: ik ben namelijk verslingerd aan het programma 'Hello, Goodbye'.

Ik denk oprecht dat ik door dit programma een soort onrealistisch en romantisch beeld heb gekregen van een vliegveld. Want lang niet elke passagier heeft een uniek verhaal. Zelf heb ik ooit één keer gevlogen. De reden was vakantie en de reis oncomfortabel. Ik kreeg de voeten van de man achter mij zowat in mijn nek en voor ontbijt kregen we hete aardappelen. Gadver.

En toch liggen de verhalen op het vliegveld voor het oprapen. Daar ben ik van overtuigd. Vandaar kunnen jullie nu alvast één verhaal lezen. Of eigenlijk twee. Lees mee met Loïs en Evan die in het programma 'Dagelijks Dag' terecht komen. Het korte verhaal is wederom geschreven voor de Hebban - Spot van We Love Feelgood en je kunt 'm vinden onder het tabblad 'Korte verhalen'.

Veel leesplezier!